14 lutego - wtorek, św. Walentego

[garrulus]

Chciałabym dzisiaj przypomnieć Sonet francuskiego poety renesansowego
Pierrea Ronsarda (1524 – 1585) w znakomitym przekładzie Magdaleny Wronckiej , do którego to przekładu krakowski artysta,
Leszek Długosz skomponował muzykę i sam też zaśpiewał ten utwór.

https://www.youtube.com/watch?v=ze2SiDMDXP0

Wczoraj Pani przez okno Twoje uchylone
Na Montmartre i klasztorne ukazując pole
Samotność w tej ustroni, rzekłaś, stokroć wolę
Niźli Dwór, jakże chętnie spoglądam w tę stronę

Rozum byłby mi panem, nie zmysły wzburzone
Dzień pędząc na modlitwach w mniszek innych kole
Nigdy bym się miłości nie dała w niewolę.
Tu jej strzała nie sięga, tu jej ognie płone

O Pani, rzekłem na to, błąd popełniasz srogi.
Ogień jest ogniem, chociaż popiół go przysłoni
Święte mury miłosnej nie stłumią pożogi
Miłość równym jest władcą w świecie i w ustroni
Przed tym Bogiem co razi i niebieskie bogi
Żadna Ciebie modlitwa ni post nie uchroni

(tłum. M. Wroncka)
Tekst pochodzi z https://www.tekstowo.pl/piosenka,leszek ... sonet.html

Wersja oryginalna:

Pierre de Ronsard - Sonnet
https://www.youtube.com/watch?v=3AMRAs_2b50

Vous me dîtes, Maîtresse, étant à la fenêtre,
Regardant vers Montmartre et les champs d’alentour :
La solitaire vie, et le désert séjour
Valent mieux que la Cour, je voudrais bien y être.

À l’heure mon esprit de mes sens serait maître,
En jeûne et oraison je passerais le jour,
Je défierais les traits et les flammes d’Amour :
Ce cruel de mon sang ne pourrait se repaître.

Quand je vous répondis, Vous trompez de penser
Qu’un feu ne soit pas feu, pour se couvrir de cendre :
Sur les cloîtres sacrés la flamme on voit passer :

Amour dans les déserts comme aux villes s’engendre.
Contre un dieu si puissant, qui les Dieux peut forcer,
Jeûnes ni oraisons ne se peuvent défendre.

[Lamika]

Garrulusko Wiersz bardzo stosowny do dzisiejszego dnia Dziękuję

[Alicja]

W dobie dzisiejszego hejtu, ten wiersz to jak balsam na serce Garrulusko, dziękuję

[78]

Władysław Syrokomla - Do...

Ty mię nie kochaj, będzie nam swobodniej
Modlić się wzajem jako przyjaciele.
Na co nam miłość? jam swobodny od niej.
Bez zgryzot serca twe losy podzielę.
Chcę ciebie widzieć i cieszyć się głośno,
Ścisnąć twą rękę nie drażniąc nikogo,
Nie jątrząc czyjąś źrenicę ukośną.
Wyznać otwarcie, że mi jesteś drogą,
Chcę w twoich chwilach smutku i niedoli
Czuwać nad tobą i westchnąć głęboko;
Śmiało zapytać: "Ach! co ciebie boli?"
I łzy twe otrzeć, i rozchmurzyć oko.
Na mojej drodze, gdzie cierniska dosyć,
Gdy mię zrani latorośl kolczata,
Chcę głosem pewnym o ulgę poprosić:
"Spiesz, przyjaciółko, poratować brata!"
Wtedy się twoim podeprę ramieniem,
Bez bicia serca, radośnie i zimnie:
Świat się nie zgorszy, my nie zarumienim,
Choć ja przy tobie, choć ty będziesz przy mnie.
Niech drogę życia przy tobie przechodzę,
A kiedy podróż ukończy się słodka,
Niech oko nasze na ubiegłej drodze
Żadnych wyrzutów sumienia nie spotka.
Dręcząca miłość czyż dla nas zapewni
Ufnej, niewinnej przyjaźni rozkosze?
Bądźmy jak bracia, przyjaciele, krewni:
Na co nam miłość? — nie kochaj mię, proszę!

[Lamika]

Miłość romantyczna we Francji- miłość codzienności w Polsce. Do koloru do wyboru

[Alicja]

"Kochaj", "Nie kochaj" ... ale nie zapominaj, że serce nie sługa