SINHAYA

przez **garrulus** » wtorek, 26 maja 2015, 08:35

Zapraszam dziś na dłuższą wyprawę po Krakowie. Odwiedzimy miejsca związane z Tadeuszem Kantorem oraz Cricotekę i zwiedzimy wystawy poświęcone dziełom Kantora.
Tadeusz Kantor jest chyba najbardziej znanym za granicą polskim artystą.
Nie wiem, na ile jest znany młodemu pokoleniu Polaków?

Tadeusz Kantor urodził się w Wielopolu Skrzyńskim w 1915 r., zmarł w Krakowie w 1990 r. Był malarzem, scenografem, reżyserem. W czasie wojny stworzył podziemny Teatr Niezależny. Więcej
o Teatrze Niezależnym Kantora.
W 1955 r. założył w Krakowie teatr Cricot 2, który działał w latach 1955 -1991 - w pierwszej fazie w oparciu o sztuki Witkacego, później były to autorskie inscenizacje samego Kantora.
Najsłynniejsze to: Umarła klasa (1975), Wielopole, Wielopole (1980). Ostatnia sztuka: Dziś są moje urodziny miała swoją premierę w 1991 r., już po śmierci Kantora.
W wielu przedstawieniach Kantor był obecny na scenie, przyglądał się akcji, grze aktorów, czasem interweniował.
Trzeba zaznaczyć, że Teatr Cricot 2 nigdy nie istniał jako instytucja.
Kantor jako pierwszy w Polsce tworzył heppeningi.
O Kantorze w Wikipedii

Więcej informacji:
http://www.cricoteka.pl/pl/main.php?d=t ... t=33&id=13
http://www.news.cricoteka.pl/?lang=pl

Tadeusz Kantor

Fragment wspomnień Marty Stebnickiej

Przeszło 70 lat temu znalazłam się w mieszkaniu Ewy Siedleckiej w Krakowie przy ul. Szewskiej 21, II piętro. To w tym mieszkaniu, w jednym z pokoi, którego okna wychodziły na Szewską, Kantor tworzył swój teatr.

Była wojna, okupacja niemiecka, czas terroru, niebezpieczny, w każdym domu strach, cierpienia, rewizje i bardzo trudne warunki do życia. I to był właśnie cud ulicy Szewskiej. Przed drzwiami mieszkania zostawiało się wszystkie swoje sprawy rodzinne, tragedie. W mieszkaniu istniały tylko sprawy z Kantorem, z teatrem, ze sztuką.[...]

Po premierze „Balladyny”, o czym mało kto wie, w mieszkaniu na Szewskiej przez dwa miesiące można było oglądać pierwszą tajną wystawę prac twórców krakowskiej awangardy. Jerzy Skarżyński dał najwięcej obrazów. Były też prace Rostworowskiego, Kantora, Nowosielskiego i Zofii Gutkowskiej (jego przyszłej żony), Jerzego Kujawskiego, Adama Hoff- manna i Ewy Kierskiej.

Złośliwy przypadek? :roll:

Kamienica przy ul. Szewskiej 21, na której jest tablica upamiętniająca odbywające się tu w czasie wojny spektakle "Balladyny" Teatru Niezależnego Tadeusza Kantora. Pewno są i tacy, którym Kantor kojarzy się tylko z kantorem :twisted:

cdn

przez **garrulus** » wtorek, 26 maja 2015, 08:47

cd
Przez długi czas kantorowski Teatr Crico 2 związany był z Pałacem Krzysztofory.
W latach 50. w piwnicach Pałacu Krzysztofory otwarta została Galeria Grupy Krakowskiej II. Wystawiali tu wybitni artyści m.in. Maria Jarema, Tadeusz Kantor, Jonasz Stern, Tadeusz Brzozowski, Jerzy Bereś, Jerzy Nowosielski, Adam Marczyński, Jerzy Tchórzewski, Kazimierz Mikulski, Janina Kraupe, Jadwiga Maziarska, Teresa Rudowicz.
Tutaj też od początku lat 60. odbywały się próby i były prezentowane spektakle Teatru Cricot 2.
Dzisiaj Galerii już tu nie ma.
W Pałacu Krzysztofory mieści się Muzeum Historyczne Miasta Krakowa.
Na zdjęciu widać wejście do sieni i na dziedziniec Pałacu Krzysztofory od strony ul. Szczepańskiej. Po remoncie Pałacu zlikwidowano tu jednak wejście do piwnic, gdzie mieściła się Galeria i gdzie odbywały się spektakle Teatru Crico 2. Nie ma też żadnej tabliczki z informacją, że istniał tu kiedyś Teatr Crico 2.

W 1980 r. Tadeusz Kantor opuścił Krzysztofory. Od władz Miasta Krakowa otrzymał dla centrum dokumentacji swojego teatru siedzibę przy ul. Kanoniczej 5.
W 1980 r. Kantor założył Cricotekę jako "żywe archiwum" Teatru Cricot 2. Cricoteka pełniła równolegle funkcje muzeum, archiwum, galerii i ośrodka badań, gromadziła materiały dokumentujące działalność teatru i jego założyciela.

W wyniku przemian, budynek przeszedł/wrócił na własność kościoła katolickiego i Cricoteka musiała się wyprowadzić.

cdn

edit: odtworzenie zdjęć

przez **garrulus** » wtorek, 26 maja 2015, 09:07

cd
Obecnie Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora "Cricoteka" ma nową siedzibę w adaptowanych i nadbudowanych zabytkowych budynkach starej elektrowni przy ulicy Nadwiślańskiej 2-4. Obiekt został oddany do użytku pod koniec 2014 r.

W starej części mieści się m.in. archiwum, pracownia multimedialna i sala teatralna. W nowej części znajdują się sale wystawowe i kawiarnia.
Ciekawostką jest to, że nowa część ma tylko salę z kasami i księgarnię w podziemiu i potem sale na 3 i 4 piętrze - parteru, 1. i 2. piętra nie ma :mrgreen:

Jest tylko klatka schodowa, w jednej z podpór - tej na prawo, podtrzymujących górną część budynku.

Plan budynku

cdn

edit: odtworzenie zdjęć

przez **garrulus** » wtorek, 26 maja 2015, 09:13

Od dołu-spodu budynek ma lustrzaną wykładzinę, w której odbijają się dachy starych budynków i taras.

Wejście z tarasu

Klatka schodowa

Widok z okna na Kazimierz po drugiej stronie Wisły i kościół Bożego Ciała.

cdn

edit: odtworzenie zdjęć

przez **garrulus** » wtorek, 26 maja 2015, 09:16

Sala wystawowa

Obrazy tworzone z wykorzystaniem autentycznych przedmiotów

Inscenizaje

cdn

edit: odtworzenie zdjęć

przez **garrulus** » wtorek, 26 maja 2015, 09:19

Sala Kantora z inscenizacjami i rekwizytami do jego spektakli.

cdn

przez **garrulus** » wtorek, 26 maja 2015, 09:22

cd
Wielopole Wielopole.

Wielopole Wielopole

cdn

edit: odtworzenie zdjęć

przez **garrulus** » wtorek, 26 maja 2015, 09:25

Umarła klasa. Klasa szkolna

cdn
edit: odtworzenie zdjęć

przez **garrulus** » wtorek, 26 maja 2015, 09:30

Przenieśmy się teraz na ulicę Sienną, gdzie w kamienicy na poddaszu znajdowało się ostatnie mieszkanie Tadeusza Kantora, a dziś jest to oddział Cricoteki udostępniony do zwiedzania.

Galeria-Pracownia Tadeusza Kantora, mieszcząca się przy ul. Siennej 7/5, oddział Cricoteki, udostępniana jest publiczności od 1995 r. W tym mieszkaniu-pracowni artysta w latach 1987-1990 tworzył ostatnie dzieła swojego życia. Zachowały się meble, pisma, rysunki, przedmioty osobiste, pamiątki z podróży. Wystrój wnętrza uchyla rąbka tajemnicy osobowości twórcy, pozwala przyjrzeć się skromnym warunkom, które dla Tadeusza Kantora były wystarczające, by tworzyć.

Źródło